Ongeveer anderhalf jaar geleden zat ik tijdens het WK 2022 met vrienden in een huisje in België. Even ontsnappen aan de dagelijkse strubbelingen en genieten van de natuur, de aanwezige sauna in het huisje en de heerlijk flauwe en relativerende humor van een groepje mannen op middelbare leeftijd. Op vrijdagavond keken we na het verorberen van de bestelde sushi gezamenlijk naar de poulewedstrijd Nederland – Ecuador. Ik wist dat één van mijn vrienden niets had met voetbal, maar al gauw bleek dat zelfs de meest basale spelregels hem vreemd waren. Die regels waren echter niet datgene waarover hij zich het meest verwonderde. Hij begreep niets van al die over de grond rollende spelers, die kort daarna weer als fitte hoentjes over het veld liepen.

Acterende voetballers
Tijdens een voetbalwedstrijd anno 2024 gebeuren er een hoop zaken, die eigenlijk vrij ridicuul zijn, maar voor de vaste voetbalkijker heel gewoon zijn geworden. Bij mijzelf merk ik inmiddels dat deze ingeburgerde patronen me steeds meer tegen het hoofd beginnen te stoten. Zo is daar de op grond vallende keeper. Het maakt tegenwoordig niet meer uit hoe een keeper een val gevangen heeft, als zijn ploeg op voorsprong staat, valt hij met zijn hele lichaam plat op de grond. De laatste tijd zie ik keepers zelfs na een gevangen voorzet, terwijl ze gewoon recht staan, alsnog languit op de grond ploffen, alsof hun knieschijven het spontaan hebben begeven. De simpele reden? Spelbederf in de vorm van tijdrekken.

Dan het overdreven gerol van elke speler op wie er een overtreding wordt gemaakt. In de Zuid-Europese en Zuid-Amerikaanse landen is dit inmiddels tot kunst verheven en doen voetbalwedstrijden soms meer aan klassieke treurspelen dan aan sportwedstrijden denken. Alles om de scheidrechter te beïnvloeden, je tegenstander een kaart aan te naaien of tijd te rekken. Laat staan dat je überhaupt niet geraakt wordt en het zogenaamd gaat uitschreeuwen van de pijn. Regelmatig moet ik bij deze momenten denken aan wielrenners. Hoe zouden zij naar de absolute aanstellerij van de voetbalwereld kijken? Vandaag las ik nog over de valpartij in de Ronde van Baskenland. Tour-winnaar Vingegaard brak zijn sleutelbeen en enkele ribben. Jay Vine kan met behulp van een rollator gelukkig weer zijn eerste stappen door de ziekenhuiskamer zetten. Sommige wielrenners proberen met dergelijke kwetsuren soms nog door te rijden ook…

Strafschoppen
Wat geregeld ook onnavolgbaar is, is de diversiteit aan situaties die tot een strafschop kunnen leiden. Als er een duidelijke kans ontstaat, die de aanvallende partij door een overtreding wordt ontnomen, logisch. Maar waarom moet er ook een penalty gegeven worden voor een handsbal aan zijkant van het strafschopgebied, als iemand een voorzet probeert te geven? Niemand die kan inschatten of die voorzet überhaupt ook bij een medespeler terecht was gekomen. Een vrije trap in de zestien zou dan ook best een passende straf kunnen zijn. Ja, de verdedigende partij kan zich dan inderdaad weer helemaal organiseren, maar de aanvallende partij kan ook in alle rust de bal voorgeven of besluiten op doel te schieten.

Nog een situatie waarbij ik een penalty steevast een veel te zware straf vind voor de gemaakte overtreding. Een aanvaller wordt diep gestuurd en probeert net eerder bij de bal te komen dan de uitkomende keeper. De aanvaller tikt de bal net weg voor de keeper en deze raakt de speler en brengt hem ten val. Op de beelden zien we echter dat de weggetikte bal weg van het doel of zelfs achter gaat en dus was er van een directe doelkans geen sprake meer geweest. Waarom zou je dan volledig vrij en in alle rust vanaf elf meter op doel mogen proberen te schieten?

Arsenal – Bayern München
Daarom was ik deze week ook zo gelukkig met de beslissing van scheidsrechter Glenn Nyberg om Bayern München geen strafschop toe te kennen na de onhandige fout van Arsenal-verdediger Gabriel. Zijn medespeler en keeper Raya nam een doeltrap met een zacht tikje naar de Arsenal-verdediger. Gabriel dacht echter dat hij de doeltrap moest nemen, pakte de bal in zijn handen en nam opnieuw een doeltrap. Aangezien de doeltrap al door Raya genomen was, is er volgens de officiële regelgeving sprake van hands.

Bayern München-trainer Tuchel stond na afloop zoals verwacht te tieren over het niet toegekend krijgen van de strafschop. Hij haalde aan dat de scheidsrechter gezegd zou hebben, dat hij niet fluit voor zo’n kinderlijke fout in de kwartfinale van de Champions League. Een vreselijke uitleg, vond Tuchel, maar ik begrijp de scheidsrechter wel. Ik zou het echter alleen breder willen trekken: ‘Ik fluit niet voor zo’n kinderlijke fout, punt.’ Niet alleen in de Champions League, maar ook op amateurniveau zou niet voor deze ongelukkige fout gefloten moeten worden. Daarbij dwong Bayern deze fout op geen enkele manier af en als Gabriel de bal niet in zijn handen had gepakt, was er ook geen gevaarlijke situatie ontstaan. De Bayern-aanvallers maakten geen aanstalten om al druk te gaan zetten en er waren afspeelmogelijkheden genoeg voor Gabriel.

Ik zag dan ook vooral een coach, die onder aanzienlijke druk staat nu Bayern voor het eerst in jaren geen kampioen gaat worden en bij wie het carrièreverloop sowieso een dalende trend kent na meerdere ontslagen. Een coach die wel oren had naar een makkelijke, gratis strafschop. Scheidsrechter Nyberg schatte echter goed in dat het maken van deze fout en de straf van een penalty totaal niet met elkaar in verhouding stonden. Daar zou in die gekke voetbalwereld best wat begrip voor mogen zijn.