Als je navraag naar mij zou doen bij de mensen uit mijn directe omgeving, dan zal je ongetwijfeld ook gemeld worden, dat ik iemand ben die af en toe wat ‘mannig’ probeert over te komen. Iemand die best zeker is van zichzelf, die graag laat weten hoe vaak hij wel niet aan het sporten is en die met de nodige humor vrij bijdehand uit de hoek kan komen. De waarheid is echter dat ik soms ook een heerlijke jankbak kan zijn.

Binnen mijn beroepsprofessionaliteit heb ik er niet zo’n last van en weet ik mijn eigen emoties nagenoeg altijd onder controle te houden. Maar eenmaal thuis kan ik op z’n tijd ook heerlijk week zijn. Eén van mijn kwetsbaarheden wat dat betreft zijn dieren. Bij elke film die ik kijk, waarin mensen moeten zien te overleven, hoop ik in godsnaam dat in ieder geval de hond het redt. Dat de vader van het gezin bij een vloedgolf verdrinkt, oké, als Fikkie maar op tijd de bovenste verdieping weet te bereiken om zichzelf veilig te krijgen. Laat voor de tiende keer zien hoe Simba zijn overleden vader ontdekt, nadat hij het ravijn is ingedonderd bij The Lion King, en ik zit opnieuw met een gigantische brok in mijn keel.

Inmiddels gaat mijn liefde voor dieren zo ver, dat ik moeite begin te krijgen om de meest standaard insecten dood te slaan. Laatste betrapte ik mezelf erop, dat ik ‘sorry vriend’ tegen een spin zei, alvorens deze met één klap volledig kansloos te laten. Iets wat ik overigens niet vaak doe. Als het even kan, probeer ik een beestje met een stuk krant levend naar buiten te krijgen, om deze op een blaadje te kunnen zetten. Waarschijnlijk hoor je me binnenkort ook nog ‘succes en wie weet tot ziens’ zeggen in de tuin.

De laatste film, waarbij er zoute druppels over mijn wangen kropen, was A monster calls. De film vertelt het verhaal van een jongen, die worstelt met de aankomende dood van zijn aan kanker lijdende moeder. Omdat hij niet weet om te gaan met zijn emoties en ook zijn eigen omgeving hier onvoldoende tegemoet aan kan komen, vlucht hij zijn fantasie in, waarbij een monsterachtige, maar vriendelijke boom (voorzien van de geweldige stem van Liam Neeson) hem verhalen met een boodschap vertelt. Als de jongen aan het einde van de film, door toedoen van de boom, in een bui van wanhoop en verdriet zijn eigen emoties erkent, ben ik ondertussen rustig Tempo aan een hogere omzet aan het helpen.

Goed, voordat niemand ooit nog in mijn mannelijkheid gelooft, door naar de sport. Als we ergens emoties tegenkomen, dan is het wel binnen de voetbalsport. Tranen van geluk, tranen van teleurstelling, ze zijn beiden onmiskenbaar aan het voetbal verbonden. Afgelopen zondagmiddag waren er ook tranen op het veld te zien bij de wedstrijd AZ – Feyenoord. Feyenoord-keeper Justin Bijlow raakte, na een historie aan blessures, opnieuw geblesseerd.

Het was een raar moment in de 31^e minuut. Bijlow was met zijn voet aan de bal en speelde rustig één van de verdedigers voor hem in. In de herhaling van het moment zie je Bijlow direct na de pass achter zich kijken, alsof een op zoetigheid uit zijnde wesp hem in zijn kuiten prikt. Vervolgens rest hem niets anders dan op de grond te gaan zitten, omdat zijn been niet meer wil. Het beeld dat daarna volgt is evenzogoed mooi als verdrietig. Mooi, omdat het op een rauwe manier laat zien hoe echt de emoties van Bijlow zijn. Verdrietig, omdat opnieuw geblesseerd raken wel het laatste is dat je deze jongen zou gunnen.

Als je goed naar de beelden kijkt, zie je dat Bijlow niet direct in tranen vervalt. Binnen een halve minuut zie je dat hij van een moment van onbegrip (‘wat is er aan de hand?’) naar een moment van moedeloosheid (‘waarom moet mij dit weer overkomen?’) gaat, waarna het besef intreed wat dit betekent: ‘Ik zal weer moeten revalideren en belangrijke wedstrijden gaan missen.’ Ook de angst voor een grote blessure zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Als een betrokken AZ-speler komt kijken wat er aan de hand is, gaat het beeld van de betraand omhoog kijkende Bijlow door merg en been. Ondersteund en hinkend verlaat hij het veld. Ook een deel van het AZ-publiek klapt voor hem.

Nu zou ik in deze column graag nog veel langer willen uitweiden over emoties in de voetbalsport. Onverwachte uitschakelingen, de winnende treffer in de laatste minuut, de rentree van een clublegende bij zijn eerste club… Er zijn zoveel zaken die zich lenen voor een melancholische of euforische traan. Helaas moet ik op dit moment echter stoppen met schrijven. Ik heb gisteren namelijk een mier doodgetrapt en alle rouwkaarten voor de kolonie moeten nog geschreven worden. Morgen is de uitvaart. Ik heb ze koffie met cake beloofd.