Ik weet niet of u het al heeft meegekregen, maar Pierre van Hooijdonk wordt sinds enkele dagen bedreigd. Aanleiding zijn de uitspraken van Van Hooijdonk in het voetbalpraatprogramma Studio Voetbal, waarin hij aangaf er bepaald geen voorstander van te zijn dat er een vrouwelijke hoofdtrainer bij een Eredivisieclub wordt aangesteld. De verontwaardiging bij met name het vrouwelijke gedeelte van het publiek heeft nu ook een vervolg gekregen binnen de directe omgeving van Pierre. Het begon al op maandagochtend toen hij ’s ochtends de gordijnen van de woonkamer openschoof. Met felrode lippenstift was er ‘NIET WOKE GENOEG’ op het raam naast de voordeur geschreven. Toen hij buiten een kijkje ging nemen, zag hij ook een volgescheten slipje over de lamp bij de voordeur hangen. “Ja, daar was ik al bang voor,” had Pierre bij zichzelf gedacht. “Stront aan de knikker.” Eenmaal lopend naar de brievenbus aan de straatkant, struikelde van Hooijdonk daarna over een drietal zwarte, glanzende hakken. “Wat als wij jou eens een hak proberen te zetten?!” stond er in grote stoepkrijtletters bij geschreven. Met een zucht had Pierre de dameshakken richting de bosjes getrapt.

Het moge duidelijk zijn dat bovenstaande een ludiek verzinsel is uit het hoofd van deze columnist. Toch zal zondagavond menig aanhanger van het vrouwenvoetbal met een miskend gevoel naar de woorden van Van Hooijdonk geluisterd hebben. In de uitzending was 227-voudig international van het Nederlands vrouwenelftal Sherida Spitse te gast. Ik hoor u denken aan een typefout, maar niets is minder waar. Spitse heeft er 227 duels voor Oranje op zitten, waarbij ze 201 keer in de basis begonnen is. Aan het einde van de uitzending ging het over de ambities van Spitse, die graag een rol in de technische staf bij de mannenafdeling van een profclub zou willen vertolken. Haar ultieme droom is om trainer van Ajax te worden. “Samen met Rafael (van der Vaart red.). Dan komt-ie toch nog aan de bak bij Ajax,” grapte ze.

Spitse, die als 33-jarige reeds over twee trainersdiploma’s beschikt, ziet zichzelf liever bij de mannen aan de slag gaan. Ze stelt het als een uitdaging te zien en denkt ook dat het beter past bij hoe zij als persoon is. Voor zover het kan binnen een klein uurtje, van dit laatste raakte ik als kijker redelijk overtuigd. De manier van praten en met name ook de animositeit met de andere mannelijke tafelgasten maakten vrij duidelijk dat Spitse zich wel staande weet te houden tussen wat mannen met eigenwijze meninkjes. Toch was niet elke tafelgast even overtuigd, toen Spitse haar wens over een vrouwelijke hoofdtrainer bij de mannen verder uiteen begon te zetten. Een paar seconden kwam het hoofd van de kritisch luisterende Van Hooijdonk in beeld en ik wist direct dat ik op het puntje van mijn stoel kon gaan zitten.

‘Haantjeswereld’ was het eerste woord, waarmee Pierre vanuit de oppositie begon. Van Hooijdonk ziet het niet voor zich: Succesvol coach bij de vrouwen Sarina Wiegman in een kleedkamer met een boef als Rafael van der Vaart. “Je moet kijken naar de kwaliteiten van een trainer en niet naar of het een man of een vrouw is,” counterde Spitse, waarop Van Hooijdonk reageerde dat het ook met geloofwaardigheid te maken heeft. En die is volgens hem nu eenmaal minder bij een vrouw. De argumenten die Van Hooijdonk tot dan toe op tafel had gegooid, kwamen nog niet heel sterk over en ook zijn vervolg duidde op weerstand bij een deel van het aanwezige publiek. Pierre vond dat je niet moest onderschatten welke impact het heeft om een vrouwelijke trainer te hebben bij uitwedstrijden met 50.000 supporters op de tribune. “Randzaken”, aldus Spitse.

Alsof Pierre tijdens de discussie zijn onderbouwing nog moest voorbereiden, kwam hij aan het einde met zijn krachtigste argument: “De voetbalwereld is niet hetzelfde als de maatschappij.” Wat Pierre hier eigenlijk mee zegt, is dat de voetbalwereld dermate conservatief, en soms zelfs primitief, is, dat het (nog) niet klaar is voor zulke grote emanciperende veranderingen. Dat hij hiermee niet zoveel miszegt, bewijst de voetbalwereld eigenlijk dagelijks. Ook maakte Van Hooijdonk hiermee juist duidelijk dat het probleem bij een dergelijke verandering grotendeels bij de mannelijke voetbalwereld zelf ligt.

Als één vrouwelijke coach zichzelf bewezen heeft en ook binnen de totale voetbalwereld het nodige respect heeft afgedwongen, dan is het Sarina Wiegman wel. Europees kampioen met Nederland en Engeland en tweemaal verliezend finalist op een WK met dezelfde landen. Toch zie ik niet voor me, dat een Nederlandse voetbalclub zich binnen afzienbare tijd gaat wagen aan de opzienbarende stap om Wiegman daar hoofdtrainer te maken. De voetbalcultuur kent zijn eigen normen, waarden en opvattingen en dat maakte dat dergelijke culturele veranderingen om een langere tijd en kleinere stappen vragen. Overigens is een veranderingsproces reeds gaande, want binnen de media is de aandacht voor vrouwenvoetbal de afgelopen jaren significant toegenomen en daarmee ook de publieke belangstelling. Wat binnen dit proces vooral ook helpend kan zijn, is een verdere verbetering van het algehele niveau van het vrouwenvoetbal, zodat ook de waardering en het respect voor individuele prestaties zal toenemen. Als een vrouwelijke trainer, zoals Jeroen Stekelenburg in hetzelfde praatprogramma aanhaalde, dan ook nog vanaf het begin van het opleidingstraject alle stappen bij de mannen meemaakt, zou een eerste vrouwelijke assistent binnen een technische staf al een behoorlijke revolutie kunnen zijn.